Het is begin december als ik deze column schrijf. Een regenachtige dag. We leven inmiddels negen maanden met corona, we gaan weer een extra stevige lockdown in en ondanks de komst van vaccins is een spoedig einde nog niet in zicht. Als u deze column leest, zult u hebben ervaren dat kerst dit jaar toch echt anders was dan andere jaren en de jaarwisseling zal dat vast ook zijn.

Maar niet alleen corona houdt ons bezig. Overal om ons heen heerst turbulentie. Of verstoring, maar net hoe je het wilt noemen. In onze honger naar ‘meer, meer, meer’ overbelasten we de wereld. Dat leidt tot ongekende turbulenties op allerlei niveaus. In die zin is corona slechts een verschijnsel van een wereld aan haar grenzen. Alles is in beweging. En daarmee is het alsof de vanzelfsprekendheden van 2019 in 2020 plotsklaps niet meer opgaan. Wie weet wat 2021 ons gaat brengen.

Want als corona straks voorbij zal zijn, wat doen wij – ‘de mensheid’ – dan? Gaan we terug naar onze oude gewoonten? Terug naar die vanzelfsprekendheden van vóór corona’, die we nu zo menen te missen? Wordt aandeelhouderswaarde weer heilig? Wordt rendement weer de maat der dingen? Gaan we weer zakelijk vliegen? Gaan we weer in de file staan? Gaan we weer drie keer per jaar op vakantie en tussendoor nog twee keer een lang weekend weg? Of leidt corona tot een herbezinning op wat er echt toe doet?

Bij het nadenken over dit soort vragen schiet Joe Cocker door mijn hoofd. ‘Good old Joe’, die na een leven vol sex, drugs en rock ‘n’ roll op late leeftijd tot een conclusie kwam. Joe gaf ons tijdens zijn muzikale come-back in de herfst van zijn leven dit mee: ‘We’re always wanting more than what we have and what I’ve learned is all I really need are… the simple things!’

Joe Cocker indachtig vraag ik mij af wanneer de mensheid tot eenzelfde inzicht komt. Want de afgelopen decennia waren zeker in de westerse wereld de jaren van ongebreidelde groei. Van ongelimiteerd financieel winstbejag. Van een levensstijl die ten koste ging van van alles… sex, drugs en rock ‘n’ roll. Let wel, ik spreek hier over de mensheid. Niet over een individuele mens.

En stilletjes hoop ik dat corona een soort wake-upcall zal zijn. Dat het ons wakker schudt. Dat het ons doet inzien dat het zo niet langer kan. Dat die eenzijdige belasting van onze wereld onhoudbaar is. Omdat de wereld dat niet dragen kan en wij als mens evenmin. Het vervreemdt ons namelijk van waar het echt om gaat. Keer op keer laat onderzoek zien dat we er ondanks aanhoudende groei van het bruto binnenlands product niet gelukkiger op geworden zijn. Economische groei is geen indicator van welzijn. What we really need are the simple things!

Ik hoop dat we, wakker geschud door corona, net als Joe Cocker een come-back maken. Voor Joe kwam dat net op tijd.

Gelukkig 2021.

Meer EFMI Columns:

• Aldi: too Lidl too late?

• CSRD, wat moet je ermee?

• De supermarktsector polariseert

• Plus, AH, Nettorama en de consolidatietrend

• Technologie heeft geen moraal

• Van modderschuit naar vlaggenschip

• Kartelvorming voor het goede doel

• Neckarsulm is ver weg, maar toch…

Op de hoogte blijven van de laatste insights?
Wilt u periodiek geïnformeerd worden over nieuwe onderzoeksartikelen, columns, EFMI-studies en EFMI-kennisevents? Laat dan hier uw gegevens achter: