Bij het schrijven van deze column heeft president Trump net bekendgemaakt dat hij de Verenigde Staten wil terugtrekken uit het ‘Klimaatakkoord van Parijs’. Laurens Sloot schreef in de vorige EFMI-column al over de ‘footprint van food’. Hij besprak daarin nadrukkelijk de discussie rondom CO2-uitstoot en de waarde van de modellen die daarover bestaan. President Trump heeft in elk geval gekozen voor de ‘waardeloze’ blik hierop. Er is echter een andere invalshoek, die je vanuit de discussie nog maar weinig hoort.

Want de effecten van inspanningen op CO2–reductie zijn veel breder. Ten eerste kan het direct resulteren in kostenbesparingen. Zo rapporteert Unilever dat het sinds 2008 al meer dan € 700 miljoen aan kosten heeft ‘vermeden’ door eco-efficiënt bezig te zijn in haar fabrieken. Een typisch geval van ‘laaghangend fruit’ (met alle respect, zo makkelijk zal het niet zijn geweest). Daarnaast leidt het tot een kleinere afhankelijkheid van fossiele brandstoffen. Wel zo fijn in een tijd vol van geopolitieke spanningen. En door alle investeringen in duurzame energie-opwekking daalt de kostprijs van stroom in de toekomst vermoedelijk sterk. Tot slot levert de zoektocht naar CO2-reductie veel nieuwe werkgelegenheid op. Volgens een rapport van de International Renewably Energy Agency groeide het aantal banen in de zonne-industrie in 2016 met factor 17 ten opzichte van de hele Amerikaanse economie.

Je zou dus kunnen zeggen: ‘appeltje-eitje’, als het allemaal tot kostenbesparingen en banengroei leidt. Is het nog wel nodig om te spreken over wel of geen effect op het klimaat? Het lijkt een kwestie te zijn van ‘follow the money’. Er is inmiddels een race aan de gang met als inzet wie als eerste grootmacht honderd procent van zijn energieverbruik met hernieuwbare bronnen kan afdekken. Google en Apple zijn in 2017 hard op weg, maar ook Facebook, Ikea en Starbucks doen mee.
Toch wordt er een schaduw geworpen op het geheel. Want Unilever werd onlangs nog belaagd door KraftHeinz. De laatste volgt ook het geld, maar dan wel het hele snelle geld voor aandeelhouders. En dus is Unilever min of meer genoodzaakt om hier toch in zekere mate aan mee te doen. Het is als de bliksem op zoek naar aandeelhouderswaarde. Wat dat voor Unilevers duurzaamheidsbeleid betekent, is nu nog niet bekend.

Maar ook CO2-reductievoorvechter Elon Musk van Tesla zal zich achter de oren krabben. Inmiddels heeft hij zich teruggetrokken als adviseur van president Trump. Maar ondertussen draait zijn firma Tesla al vele jaren op omzet met een hoog subsidiegehalte. In 2015 noemde The Los Angeles Times een astromonisch bedrag van 5 miljard dollar aan overheidssteun voor de diverse bedrijven van Musk. Hoewel Musk het tegenspreekt, zal het wegvallen van subsidies een ander licht werpen op het succes van zijn organisatie.

Vooralsnog lijkt CO2-reductie een gezonde business case te kennen, in de brede zin van de term. De wereld ondersteunt het verdrag van Parijs, op de Verenigde Staten, Syrië en Nicaragua na. Daarnaast zeggen vele ‘captains of industry’, staten (zoals Californië) en zelfs steden in de VS (Pittsburgh) toe het akkoord te ondersteunen. En dat betekent dat het geld de kant op gaat van CO2-reductie. Dus blijft het devies: follow the money.

Meer EFMI-columns…